Μια ανθοδέσμη αγάπης!

Στο γραφείο εδώ και χρόνια υπάρχει ένα έθιμο! Όταν κάποιος έχει γενέθλια (για κάποιον λόγο δεν γιορτάζουμε ονομαστικές γιορτές), οι υπόλοιποι του τμήματος αγοράζουμε δώρο, τούρτα και ο εορτάζων παραγγέλνει φαγητό! Πλέον κανείς δεν εκπλήσσεται αλλά κάνει ότι εκπλήσσεται! Κανείς δεν το περιμένει αλλά κατά βάθος το ξέρει από την προηγούμενη ημέρα! Τρέχουμε όλοι γύρω γύρω να ετοιμάσουμε κρυφά την τούρτα και κάποιος απασχολεί τον εορτάζοντα ο οποίος περιμένει υπομονετικά για την έκπληξη!

Σήμερα λοιπόν ακολούθησα εγώ το έθιμο κατά το ήμισυ. Καθώς είναι η τελευταία μου ημέρα στην δουλειά και η επιστροφή μου υπολογίζω να είναι σε κανά χρόνο αν όλα πάνε καλά, σκέφτηκα να το “γιορτάσουμε” με ένα μικρό παρτάκι! Παρήγγειλα λοιπόν φαγητό και μαζευτήκαμε στο γνωστό γραφείο, ώστε να φάμε, να πιούμε και νηστικοί να επιστρέψουμε στα γραφεία μας! Μετά το φαγοπότι, όλοι εξαφανίστηκαν και έμεινα εγώ να περιμένω να έρθει κάποιος να του πώ ότι πρέπει να κατέβω στο Λογιστήριο! Είναι η πρώτη φορά που δεν πήρα χαμπάρι τίποτα! Με τα πολλά τα κατάφερα και πήγα να ετοιμάσω τα χαρτιά μου για την αποχώρηση μου!

Δεν μπορώ να μην μεταφέρω εδώ τις ευχές των συναδέλφων μουοι οποίες γράφτηκαν σε χειροποίητη καρτούλα και αυτό κάνει την αξία της ακόμα μεγαλύτερη!

«Μάρθα μου, με το καλό να δεχτείτε το μωράκι σας! Να χαίρεστε την οικογένεια σας!» Εύα

«Με έναν πόνο όπως λένε, δουλειά εις διπλούν για την προίκα (!!) και συνέχεια με αγοράκι ή πάλι κοριτσάκι!» Σωτήρης

«Με ΚΑΝΕΝΑΝ πόνο!» Μαρία

«Θα μας λείψεις αλλά θα σε σκεφτόμαστε κάθε μέρα. Φιλιά, Χρήστος» (aka philos)

«Γερό, φαγανό, ήσυχο και γελαστό να είναι το κουτσούνι που σας έρχεται!!» Χαρά

Και η καλύτερη ατάκα όλων…

«Είσαι σίγουρη ότι δεν κυοφορείς τρίδυμα;» Ηρόδοτος

Νομίζω δεν χρειάζεται για ακόμα μια φορά να πώ τίποτε παραπάνω.

 Αγάπη! 

 Αγάπη ολούθε!